نقش میانجی‌گری انگیزش تحصیلی در پیش‌بینی درگیری تحصیلی دانش‌آموزان بر اساس خودکارآمدی و خوش‌بینی تحصیلی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه فرهنگیان ، شیراز، ایران.

چکیده

پیشینه و اهداف: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی­گری انگیزش تحصیلی، در پیش‌بینی درگیری تحصیلی دانش­آموزان، براساس خودکارآمدی و خوش­بینی تحصیلی در دانش­آموزان پایه ششم ابتدایی  است. روش ­ها: شرکت­کنندگان شامل 322 نفر (164 پسر، 158 دختر) از دانش­آموزان پایه ششم دوره ابتدایی نواحی چهارگانه شهر شیراز هستند که بر اساس روش­ نمونه­گیری تصادفی ‌خوشه­ای انتخاب شدند و مقیاس خودکارآمدی تحصیلی پاتریک، هیکس و ریان (1997)، پرسشنامه خوش­بینی تحصیلی اسچنن- موران و همکاران (2013)، پرسشنامه درگیری تحصیلی ریو و تسنگ (2011) و مقیاس انگیزش تحصیلی هارتر (1981) را تکمیل کردند. جهت آزمون فرضیه­های پژوهش، از شیوه تحلیل مسیر استفاده شد. یافته ­ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که متغیر خودکارآمدی تحصیلی و خوش­بینی تحصیلی، اثر  مستقیم معنی­داری بر درگیری تحصیلی دارد. علاوه بر این، انگیزش تحصیلی، در رابطه بین خودکارآمدی تحصیلی و خوش­بینی تحصیلی با درگیری تحصیلی، نقش واسطه­ای دارد. نتیجه‌گیری: به‌طور کلی نتایج پژوهش حاضر، نقش میانجی انگیزش تحصیلی، در رابطه بین خودکارآمدی تحصیلی و خوش­بینی تحصیلی با درگیری تحصیلی را مورد تأیید قرار داد که تلویحات نظری و کاربردی یافته­ها به بحث گذاشته شد. به لحاظ نظری، این پژوهش را می­توان گامی در جهت گسترش دانش موجود، درخصوص درگیری تحصیلی و عوامل مؤثر بر آن دانست. با استفاده از شیوه‌نامه­های آموزشی مناسب و مدون در زمینه خوش­بینی و خودکارآمدی تحصیلی، به ارتقای انگیزش و درگیری تحصیلی دانش­آموزان کمک بیشتری صورت خواهد‌گرفت.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Mediating the Role of Academic Motivation in Predicting Students' Academic Engagement Based on their Academic Self-Efficacy and Optimism

نویسنده [English]

  • Soghra ostovar
Assistant Professor, Department of Psychology, Faculty of Educational Sciences and Psychology, Farhangian University, Shiraz, Iran
چکیده [English]

Background and Objective: The purpose of this study was to investigate the mediating role of academic motivation in predicting students' academic engagement based on self-efficacy and academic optimism in sixth grade students of elementary school. Methods: The participants included 322 people (164 boys and 158 girls) from the sixth grade students of the four primary districts of Shiraz, who were selected based on the random cluster sampling method and the academic self-efficacy scale of Patrick, Hicks and Ryan, (1997), Schennen-Moran et al.'s academic optimism questionnaire (2013), Rio and Tseng's academic engagement questionnaire (2011) and Harter's academic motivation scale (1981) were completed. Path analysis method was used to test the research hypotheses. Findings: The results of the research showed that the variables of academic self-efficacy and academic optimism have a significant direct effect on academic engagement. In addition, academic motivation plays a mediating role in the relationship between academic self-efficacy and academic optimism with academic engagement. Conclusion: In general, the results of the present study confirmed the mediating role of academic motivation in the relationship between academic self-efficacy and academic optimism concerning academic involvement, and the theoretical and practical implications of thesefindings were discussed. From a theoretical perspective, this research represents a step toward expanding the existing knowledge regarding academic conflict and the factors that influence it. By implementing well-structured and written educational protocols focused on academic optimism and self-efficacy, more help should be given to promote the motivation and academic engagement of students..

کلیدواژه‌ها [English]

  • Academic self-efficacy
  • Academic optimism
  • Academic engagement
  • Academic motivation